در این خودروها، بر اساس موقعیت پدال گاز،  انرژی ذخیره شده در باتری های قابل شارژ به وسیله کنترل کننده به موتور یا موتورهای برقی، منتقل می‌شود. به این ترتیب، نیروی الکتریکی ذخیره شده در باتری ها، محور موتور الکتریکی را به حرکت در می‌آورد. این محور به چرخ‌های خودرو متصل بوده و بسته به جهت چرخش محور موتور الکتریکی، باعث حرکت خودرو به جلو یا عقب می‌شود . 

باتری‌های این نوع خودروها، با اتصال به برق شهر شارژر می شوند که با توجه به نوع، ظرفیت،‌ ولتاژ و شدت جریان؛ عمل پر شدن آنها از یک تا شش ساعت طول می کشد. 

هدف اولیه ساخت این نوع خودروها، کاهش گازهای آلاینده‌ای بود که در اثر کارکرد موتورهای درون سوز به هوا وارد می‌شدند . این خودروها آلایندگی بسیار کمی دارند . علاوه بر آن راندمان انرژی آنها نسبت به موتور درون سوز بسیار بالاتر است. همچنین، به علت حذف جعبه دنده‌های رایج انتقال نیرو در این خودروها، سر و صدا و اتلاف انرزی زیادی ندارند. 

خودروهای برقی مزایای دیگر زیادی نسبت به خودروهای با موتور درونسوز دارند که از جمله می‌توان حذف آلایندگی مواد مصرفی مانند روغن، ‌روغن گیربکس و مایع خنک کننده اشاره کرد . تنها مواد هیدروکربنی مصرفی  آنها، روانکار بلبرینگ‌ها بوده و از نظر ساختار،  بر خلاف خودروهای با موتور درونسوز که دارای صدها قطعه متحرک می باشند، بسیار ساده می‌باشند . راندمان انرژی آنها بالا است و از هر 100 واحد سوخت ( انرژی الکتریکی ) 85 واحد آن در رانش خودرو استفاده می‌شود. دیگر مزیت برجسته آن نسبت به خودروهای معمولی، ترمز‌گیری با خاصیت بازیافت انرژی است.  یعنی هنگام ترمزگیری خودروی برقی، موتور برقی به یک ژنراتور تبدیل شده و انرژی لازم برای شارژ باتری‌ها را در فراهم می کند . 

از جمله موانع پیش روی گسترش این خودروها، می‌توان به توان کم باتری‌ها در ذخیره انرزی الکتریکی و وزن زیاد آنها  اشاره کرد که سبب می‌شوند تا محدوده عملکرد و کاربرد این خودروها کاهش یابد.